Kamperen met Op Scherp, deel 3/3

Jongens blijven jongens: Spaß ist vorbei

DoorThomas Drenth op01 september 2017

Leestijd7 minuten

De afgelopen dagen waren zo perfect dat we bang waren dat niemand ons meer zou geloven als we het zouden navertellen. We zijn helemaal vanaf Hellum naar een verlaten oase in de omgeving van Haselünne gereden om er even tussenuit te knijpen. Als mannen onder elkaar om ouderwets te kamperen. In Fürstenau belandden we op een ex-militair terrein waar we onze oude Land Rover de hele dag door de modder hebben getrokken en hem bijna verzopen in diep water. Als je dan aan het einde van de dag met een voldaan gevoel rondom het vuur kruipt met een heerlijk stuk varken in de hand, zeg je tegen jezelf: dit kan op geen enkele manier nog beter worden. En de waarheid is treurig; aan alles komt een einde.

Lees je deze inleidende samenvatting en denk je; “Wow, ho, ho — even wachten. Dit gaat allemaal veel te snel!” dan heb je deel 1 en deel 2 duidelijk gemist. Voel je vrij om gewoon door te lezen, maar ik zou toch zeker aanraden om nog even terug te gaan zodra je de tijd hebt. Het zou zonde zijn om iets te missen.

22 AUG | 31°C | Haselünne-Hellum

Dag 3. Vandaag ben ik, nog voordat de zon boven de bomen uitkomt, vroeg wakker. Bram en Ryco liggen nog languit in hun slaapzakken, in diepe slaap. Ik probeer hetzelfde, maar een onrustig gevoel — en het gesnurk van Ryco —werkt tegen bij elke nieuwe poging om weer in slaap te vallen. Ik maak even een korte wandeling langs het water voor wat frisse lucht. Na de korte verkenningstocht ga ik toch weer even in bed liggen om te lezen. Ook Bram drukt nu wanhopig zijn oren tegen het kussen, maar het gesnurk gaat vrolijk door.

Nadat Ryco een schop heeft gehad, staan we op voor de dagelijkse duik. Bij het ontbijt wordt langzaam duidelijk dat inderdaad niks gisteren meer gaat overtreffen; vandaag moeten we het doen zonder ons geliefde spek en het brood uit de Duitse supermarkt is niet te verteren. Het brood roosteren helpt helaas ook niet. Vooral niet omdat ik het laat aanbranden. De koffie is tenminste goed zoals altijd. (Wat zouden we toch zonder je moeten, koffie.)

Ryco en Thomas pakken alles weer in voor de terugreis.

Inpakken en wegwezen

Daarna moet alles worden opgebroken en ingepakt. We hebben de dames thuis beloofd om niet al te laat terug te zijn. We beginnen met de tent leeghalen en alles weer in de juiste tassen en manden te stoppen. Helaas werkt de tent nog niet echt mee. Het zou fijn als we hem droog mee kunnen nemen, maar de ochtenddauw kleeft nog steeds vochtig aan het tentzeil. (Ondanks dat de zon alweer flink op ons hoofd brand.) Terwijl Bram en Ryco de tent stukje voor stukje opvouwen en drogen met een doek, stapel ik alles op achterin de Land Rover. Op de één of andere manier krijg ik het maar niet zoals het was op de heenreis. Ik lijk steeds minder ruimte over te houden voor mijzelf. Even puzzelen dus. Als alles achterin ligt is het afwachten op de tent. Ik zit tegen één van de banden terwijl ik toekijk hoe Bram en Ryco de laatste vouw leggen en de tent in zijn zak stoppen. Nou kan die er nog bovenop om alles op zijn plaats te houden. We kunnen vertrekken. Het is nog maar twee dagen geleden sinds we vertrokken uit Hellum, maar het voelt zoveel langer geleden.

“We moeten de meiden thuis maar vertellen dat het niks aan was, anders willen ze de volgende keer mee.”

De globale route op deze kaart is gebaseerd op de plaatsnamen die ik in de zijlijn van mijn notities heb neergekrabbeld, maar ga er maar vanuit dat we slechts af en toe op deze lijn zaten. Veel van onze route staat niet op een kaart, of was geen weg.

High Speed Magnetische Trein

Vanaf Haselünne rijden we dit keer richting Lathen. Daar kruist onze weg met de Transrapid magneetzweeftrein; de rails tenminste. Ooit aangelegd door Thyssen als testbaan voor het zweeftreinconcept. Sinds 2006 is het project achtergelaten om te roesten nadat er 23 doden vielen tijdens een testrit. Langs de baan loopt een klein weggetje, waarschijnlijk bedoeld voor onderhoud of bouwverkeer. De weg is niet heel bijzonder, maar loopt helemaal door naar Heede. Dus volgen die lijn. Rond deze tijd bedenk ik me dat ik eigenlijk compleet ben vergeten om notities te maken; niks wat niet opgevuld kan worden met wat trein-trivia ;)

De weg langs de Transrapid.

Kopje kalmerende thee, misschien?

In de buurt van de grens stoppen we voor een pauze. In plaats van de altijd goede koffie verzinnen we nu om dit keer thee te zetten. (Want hè, anders hebben we dat ook voor niks meegenomen.) Jammer dat er geen suiker is, want het is niet te zuipen. Ondertussen brand de zon ook nog eens op ons hoofd en is er nergens schaduw te vinden. Bram en Ryco kunnen de teleurstelling niet meer aan en beginnen onderling te mopperen over de situatie. Meer omdat de trip zo goed als voorbij is dan om de thee, denk ik, maar de thee is een makkelijk slachtoffer. Och, wat hebben ze het er zwaar mee, zeg ik plagend, maar van binnen sluit ik mij volledig bij ze aan. Helaas, de dagelijkse verplichtingen roepen.

Bram en Ryco proberen het hoofd koel te houden ondanks de teleurstelling.

Oost, west, thuis best. Toch?

Ter hoogte van Bourtange blijven we langs de Duits-Nederlandse grens rijden over een oude grensweg. Meer een grindpad. We houden de snelheid er goed in en er drijft een grote stofwolk achter ons aan. De gepasseerde fietsers op het naastgelegen fietspad happen letterlijk in het stof. We zwaaien maar beleefd met een verontschuldigende blik. Er wordt nog vriendelijk terug gezwaaid door een bejaard stel zittend op een bankje, maar ze kijken er raar van op als we afslaan en onze weg vervolgen via het fietspad. We moeten wel in de juiste richting blijven rijden, weg of geen weg. Een regel die ons al wat mooie routes heeft opgeleverd. Nu daarvan afwijken zou zonde zijn. Bij Bellingwolde gaan we de grens over terug naar Nederland. Daar ontneemt het verzorgde wegennetwerk van Nederland ons deze keuze en zijn we al vrij snel weer terug op bekend terrein.

Eenmaal aangekomen kunnen onze verkrampte benen zich weer even strekken en vertellen we voor het eerst sinds drie dagen over de avonturen, mooie momenten, en grollen. Na het herbeleven van de afgelopen dagen pakken we de Land Rover uit zodat we hem nog even schoon kunnen spuiten. We zijn dol op de nieuwe ‘verflaag’, maar om onderhoudsredenen is het misschien toch beter. Een — af en toe — schone motor, is een blije motor. Terwijl Bram in de weer is met de hogedrukspuit, heeft Ryco zijn telefoon maar even opgeladen. Hij heeft het direct weer helemaal gehad met de digitale eeuw en laat een diepe zucht bij het zien van de 314 gemiste berichten.

Drie dagen, en een schoonmaakbeurt, later zonder gezeur aangekomen. — Twee weken later was de startmotor stuk, maar dat kunnen we haar niet kwalijk nemen.

Om de dag nog even samen af te sluiten schuiven we aan bij Bram´s ouders voor een heerlijke maaltijd. Het geklaag over hoe kort deze drie dagen waren gaat nog even door, maar dit slaat snel om in nadenken over wat we volgend jaar kunnen doen; In ieder geval meer dagen inplannen. Misschien wel een tweede auto mee? Misschien meer mensen mee. Verder, beter.

Ondertussen wacht er thuis ook iemand op mij. We laten de Land Rover veilig achter en schakelen over op de Skoda voor de laatste kilometers naar Groningen. Bram vindt de stuurbekrachtiging maar niks. Met twee vingers in je neus rijden geeft geen voldoening. En die comfortabele stoelen zitten ook vreemd.

“Gadver, stuurbekrachtiging. En wat moet ik met een automaat. Verdomme.”

Daar sta ik dan met mijn rugzak en andere uitrusting voor mijn deur. Tevreden, lachend, bezweet en hard toe aan een douche waarschijnlijk.

— Thomas Drenth, van Op Scherp

De oplettende kijker/lezer heeft misschien direct door dat dit niet deze zomer was; klopt! We hebben dit verhaal al een tijdje liggen en zaten te springen om het eindelijk te kunnen delen. Zie het als onze manier om de zomer te vieren. — en om tijd te maken om van de zomer te genieten.